Judith Hermann staat bekend om haar onmiskenbare toon, de elegantie en schoonheid van haar taal, in haar verhalen. In haar nieuwe verhalenbundel Lettipark zet zij de woorden even geconcentreerd als licht neer, waartussen zich het ongrijpbare drama van het bestaan openbaart. Wat gebeurt er als we iemand ontmoeten? Hoe dicht kunnen we zijn bij de mensen van wie we houden? Een blik, een aanraking creëert een plotselinge nabijheid, of mensen verwijderen zich van elkaar. Kinderen, zonderlingen, een vader die verdwijnt uit een psychiatrische afdeling – mensen kruisen ons levenspad, vergezellen ons, maken ons gelukkig en blijven ongrijpbaar. 

Judith Hermanns personages zijn vaak weerloos. Des te intenser zijn hun ontmoetingen met anderen, geliefden, vreemden. Dat gebeurt vaak terloops, ongeagiteerd. De ontmoetingen ontvouwen een existentiële kracht onder de oppervlakte. In haar verhalen traceert Judith Hermann deze allesbepalende momenten van eenzaamheid, woede en verlangen.